Spawanie wewnątrzustne to technologia łączenia i stabilizacji implantów o natychmiastowym obciążeniu za pomocą sztywnego drutu. Takie sztywne mocowanie zmniejsza naprężenia mechaniczne wywierane na każdy implant podczas żucia i zapobiega ryzyku mikroruchów, sprzyjając stabilności implantów podczas wczesnych etapów integracji z kością.
Spawanie elementów podporowych w stomatologii, belek, suprastruktur, nawet po nałożeniu ceramiki jest coraz częściej używane przez dentystów, implantologów do rozwiązania problemów związanych z zniekształceniami laboratoryjnymi. Technika ta pozwala na umieszczenie w jamie ustnej pacjenta elementów o dużo mniejszych zniekształceniach, co umożliwia lepsze dopasowanie uzupełnienia, jednolite rozłożenie naprężenia, minimalizuje urazy i uszkodzenia kości, implantów i protez.
Jak to działa?
1. Do wykonania zabiegu ze spawaniem wewnątrzustnym potrzebne jest urządzenie medyczne (spawarka) wraz miedzianymi elektrodami oraz ze sterownikiem nożnym, umożliwiającym pewną redukcję mocy za pomocą stopy oraz tytanowy drut spawalniczy.
2. Intensywne wyładowanie elektryczne przechodzi przez punkt styku dwóch tytanowych elementów przez bardzo krótki czas (kilka milisekund) bez ogrzewania otaczających tkanek.
3. Prąd płynący pomiędzy tytanowymi elementami rozgrzewa punkt stapiania, uzyskując solidne połączenie spawanego elementu.
4. Ta szybka i prosta procedura jest całkowicie pozbawiona ryzyka zarówno dla chirurga, jak i pacjenta. Podczas procesu spawania kleszcze są automatycznie odłączane od sieci elektrycznej, a wytworzone ciepło jest odprowadzane przez miedziane elektrody, dzięki większej przewodności miedzi w porównaniu z tytanem.